Al sinds mijn 3de levensjaar ga ik om met paarden en is het een niet te genezen virus gebleken. Toen ik 13 was kregen wij buiten het zomerhoogseizoen van Shetland pony park Slagharen, een pony te logeren. Die kwam dan in september en ging weer terug in mei. Zo was de verantwoordelijkheid voor iemand van die leeftijd (en de ouders) net te overzien. Het seizoen daarop kwam er weer een nieuwe gastpony en dat was eigenlijk de serieuze start, het paardenvirus bleef! Het werden uiteindelijk ‘grote mensen’ paarden waar ik op ging rijden en het onvermijdelijke moment brak aan, een eigen paard, en die kocht ik toen ik 23 was, ik hield van springen en crossen. Stapje voor stapje leerde ik ook ‘grote mensen’ dressuur rijden en ontdekte dat het vooral allemaal heel erg moeilijk was om het goed te doen, ineens was het niet meer alleen rijden, maar ook nadenken 😉
Paardrijden is puzzelen en je moet de uitdaging aan willen gaan om die puzzel op te willen lossen, al kan het zijn dat je hem nooit helemaal opgelost krijgt.
Die uitdaging ben ik aangegaan en ga ik nog steeds elke dag aan….het virus is gebleven , want er is niets leukers dan met paarden bezig te zijn.
Maar waar ik steeds meer achter kwam was, hoe meer ik leerde hoe minder ik feitelijk echt voorheen wist. Ik deed oefeningen zonder dat ik wist wat ik deed of erger nog, waarom… Het had ook zijn charmes, want doordat je onbevangen was, kon je daar ook erg van genieten. Toen ik steeds meer wilde weten bracht dat ook steeds meer vragen en twijfels met zich mee, wat dacht ik nou….het trainen van paarden is een lifetime achievement voor ons maar ook voor de paarden. Er is geen snelle fix, er is niet 1 manier of systeem, de zelfreflectie die je moet ontwikkelen, met de confrontatie van onze eigen fouten moeten leren dealen, vallen en weer opstaan….. Ondanks al mijn hippische wandelingen heb ik wel geprobeerd zo dicht mogelijk bij m’n gevoel te blijven, van reizen naar Duitsland naar Anja Beran, 3 jaar lang ‘Academisch rijden’ in oa Denemarken, naar Klaus Ferdinand Hemplfing voor het grondwerk, jarenlang weekenden de Portugese Pedro Baptista de Almeida (leerling van Nuno Oliveira), aantal keer trainingsweken op de koninklijke rijschool in Jerez de la Frontera met Rafael Soto waar ik ook al 10 jaar bij train, 3 jaar lang 4 x per jaar trainen met Herwig Radnetter van de Hofreitschule in Wenen. 3 jaar met Francisco Bessa de Carvalho van de Portugese rijschool getraind met zijn visie. De opleiding voor instructeur gedaan bij de ORUN, de Nederlandse school met Alex van Silhout en Joyce Heuitink en nu sinds alweer een aantal jaar neergestreken naar grote tevredenheid bij Inge van der Schaft, dit past mij als een warme jas….
Ik doe soms nog yoga (zou het echt meer moeten doen), voor balans in lichaam en energie, het aansluiten met je eigen energie bij je paard, of dat meenemen in de trainingen met anderen, het werkt echt en nee, het is niet zweverig. Verder doe ik veel grondwerk met de paarden in alle vormen en kijk altijd met een schuin oog naar een bit en zadels….hoe eenvoudiger een logischer het voor mij kan, hoe beter het voor me is…of voor het paard.
En wedstrijden? Niet mijn hoogste want ik vind de opleiding an sich het allerleukste, maar soms een competitie is ook hartstikke leuk, mits mijn paarden er niet minder van worden. Inmiddels heb ik veel jonge en oudere paarden (meestal PRE’s) opgeleid en er veel ZZLicht geklasseerd en tot aan de subtop gereden. We zitten nog steeds in de lift maar ik geniet voornamelijk van de processen zolang mijn paarden het leuk vinden en het aankunnen. Ben ik een ponymeisje? Zeker! Mijn motto is ‘never grow up’! Want dat is belangrijk, het helpt als volwassene beter te relativeren en meer te genieten van dat we met deze machtige en prachtige dieren mogen werken.
